به گزارش پایگاه خبری محیط زیست ایران، مهندس «خدابخش داودی نصر» اظهار کرد: امروزه گیاه نیمه انگلی لورانتوس (با نام محلی مخور) بلای جان درختان نیمه جان جنگل های زاگرس به ویژه در استان ایلام شده است. پازل خشکسالی و گرد و غبار توأم با ناهماهنگی در اجرا و سوءتدبیر در کنار هجوم لورانتوس برای تکمیل باقی نگذارده است.
وی گفت: قبل از پرداختن به آثار اکولوژیکی و اقتصادی ناشی از خسارت این گیاه منحوس خسارت عمده و زیان بارتر را باید در نگاه ضعیف مسئولان استان جستجو کرد جایی که سرمایه گذاری در عرصه منابع طبیعی هیچ سنخیتی با وسعت جنگل ها و مراتع که حدود 80 درصد وسعت استان را در بر می گیرد، ندارد. تدبیر ناقص و سرمایه گذاری اندک باعث تضعیف توان اکولوژیکی درختان جنگلی شده ، در چنین شرایطی نیز طبیعی است که انواع امراض و آفات به جنگل ها هجوم بیاورد.
این مدرس دانشگاه با بیان اینکه لورانتوس نمادی کوچک از مشت نمونه خروار آسیب های فراوان و اندوهبار منابع طبیعی است، تصریح کرد: اشکال اصلی کار در نگاه مسئولان استانی است و تا زمانی که آنها راه تقویت و توسعه جنگل ها را در ایجاد یگان نظامی حفاظت، تعقیب و گریز، ایجاد خندق ودیگر روش های مرسوم می بینند، نباید توقع داشت وضع جنگل ها رو به بهبودی برود.
داودی نصر ادامه داد: بهترین روش مبارزه با لورانتوس توجه به بسیج مردمی برگرفته از تفکر جهادی مدیران است و حدود 600 هزار جنگل داریم و جمعیت استان نیز حدود 600 هزار نفر است. سرانه حفاظت (هر نفر یک هکتار) می تواند زمینه ساز انس و الفت بیشتر مردم و جنگل شود.
وی با تاکید بر اینکه اگر دنبال کاهش هزینه برای حفاظت از جنگل ها و تداوم و ماندگاری بیشتر آنها هستیم باید به نقش مردم بیشتر توجه کنیم، تصریح کرد: امکانات دولتی امروز نتوانسته است هزینه اجرایی بیش از 15 درصد وسعت مبارزه با لورانتوس آن هم به صورت ناقص پوشش دهد در صورتی که بها دادن به نقش و حضور مردم می تواند پوششی به وسعت استان با صرف هزینه اندک و صرف وقت کم تر داشته باشد.
داودی نصر ادامه داد: آموزش چوپانان، رمه گردانان، طبیعت دوستان، کوهنوردان در قالب تشکل و به صورت سازمان یافته بخشی از مردمی کردن حفاظت از منابع طبیعی به شمار می رود و نیروهای منابع طبیعی باید در خط مقدم مبارزه با لورانتوس و پیش قراول آن باشد.
وی تاکید کرد: تشکل های مردمی عرصه منابع طبیعی که بخشی از آن بر صفحه کاغذ به خوبی می درخشد باید به طور جدی سازماندهی شوند و در طول سال مورد ارزیابی و تشویق قرار گیرند.
این مدرس دانشگاه ادامه داد: بخش عمده این فعالیت ها که توسط تشکیلات ترویج صورت می گیرد متأسفانه در حوزه منابع طبیعی از نقد سازمانی و ساختاری، نیروی انسانی و برنامه و بودجه جایگاه بسیار ضعیفی دارد و با تقویت این جایگاه در کنار پژوهش های کاربردی و سپردن کار به مردم در قالب برنامه و به صورت سازمان یافته و اجرای آموزش های مستمر منطقه ای و پرهیز از نگاه آماری و آمارسازی می توان به حمایت و حفاظت واقعی جنگل ها امیدوار بود و آفات و امراض و دشمنان طبیعی را برای همیشه از جنگل ها دور ساخت و یا به حداقل رساند.
داودی نصر تاکید کرد: مسئولان اگر دلشان به حال جنگل نمی سوزد حداقل به خاطر ادامه حیات خودشان که مدیون جنگل ها به دلیل تأمین اکسیژن، گردشگری، جذب صدا و ایجاد آرامش، جذب گرد و غبار، تلطیف هوا و حفاظت از اراضی پایین دست، افزایش نزولات جوی، زیبایی های تنوع زیستی و محصولات فرعی و دارویی فراوان می باشند، سرمایه گذاری روی منابع طبیعی را مورد توجه قرار دهند.